De kerstbomen komen

Het is eind november, mooi weer, maar wel koud. Pieter en Florien zijn allebei op hun slaapkamer aan het spelen. Naast hen woont buurman Gerrit. Hij verkoopt elk jaar kerstbomen. Vanuit hun slaapkamerraam kunnen ze zien dat de bomen bij de buren aankomen.
Pieter hoort een geluid bij Gerrit en roept naar zijn zusje: "Florien, heb je het gezien? Bij buurman Gerrit zijn de kerstbomen weer aangekomen."
Het meisje komt naar haar broer zijn kamer, schuift een stoel voor het raam, klimt erop en gaat samen met Pieter voor het raam staan. Elk jaar kijken ze uit naar dit tafereel.
Pieter probeert te tellen hoeveel het er zijn, maar het zijn er zo veel, dat hij de tel kwijtraakt. Het lijkt wel of het er elk jaar meer worden.
Florien kijkt haar broer aan en vraagt: "Zullen we gaan kijken?"
"Ja, kom dan gaan we!"
Ze rennen de trap af, trekken hun jas aan. Ze pakken snel hun muts en wanten. Dan hollen ze naar buiten.
Pieter heeft het handje van zijn zusje vast. "Kom, dan gaan we langs deze kant." zegt Pieter.
Ze lopen naar het huis van buurman Gerrit.
Voor de deur van de buren staat een grote vrachtauto met oplegger. Florien is een beetje bang voor die grote auto. Pieter pakt zijn zusjes hand nog steviger vast. "Kom maar Florien. We blijven op de stoep. We moeten kijken of we erlangs kunnen."
De man van de truck heeft weer een heleboel bomen op een kar gelegd en rijdt de kar bij Gerrit het pad op.
De kinderen kijken in de vrachtauto. Florien is nog een beetje klein. Ze kan het niet zo goed zien.
"Wacht maar," zegt haar broer "ik til je wel op."
Zo wordt het kleine meisje opgetild en kan zij ook in de auto kijken. "Jeetje wat een boel kerstbomen! Zouden die allemaal voor buurman Gerrit zijn?"
"Ik denk het wel. Zullen we kijken of buurman er ook is?"
Ze lopen het pad op en zien dat Gerrit daar inderdaad is.
Het pad ligt vol met kerstbomen. Dapper stapt het tweetal op de mannen af. De vrachtwagenchauffeur is de bomen van de kar aan het lossen en legt ze op de grote berg. Buurman Gerrit helpt hem daarbij. De mannen zien de kinderen niet eens aankomen, zo druk zijn ze bezig. Buurvrouw Betje ziet vanuit het keukenraam de kids wel lopen. Zij gaat vlug naar de deur en roept: "Pieter, Florien, kom even hier!"
De kinderen kijken om en lopen naar Betje. "Buurvrouw, we willen even kijken!" zegt de kleine Florien. "Wat hebben jullie veel kerstbomen! We waren aan het spelen en toen zagen we zoveel bomen."
Pieter zegt: "Ik wilde ze tellen, maar het zijn er teveel. Ik raakte de tel kwijt. Buurvrouw, zijn alle bomen voor jullie? En hoeveel zijn het er?"
Betje moet glimlachen en zegt rustig: "Alle bomen zijn voor ons. Die gaan we allemaal verkopen. Het zijn er tweehonderd vijftig."
"Gaat u die echt allemaal verkopen?" vraagt Florien. Ze kijkt haar buurvrouw met open mond aan alsof ze zeggen wil: Zoveel bomen verkopen, dat kan toch niet!
Betje vindt het geweldig dat de kinderen zo enthousiast vragen stellen. Ze zegt: "Kom even mee naar binnen. Buiten is het koud en binnen lekker warm. Dan kunnen jullie voor het raam kijken. Lusten jullie een stuk koek met een beker warme chocolademelk?"
"Ja, lekker buurvrouw!" roepen de twee in koor.
Met zijn drietjes gaan ze naar binnen. Pieter en Florien doen hun jas uit en pakken een stoel, zetten hem voor het raam, klimmen erop en kijken naar de hardwerkende mannen.

Ondertussen is de moeder van Pieter en Florien haar hele huis doorgelopen opzoek naar haar kinderen. Waar ze ook kijkt, ze ziet het tweetal nergens. "Pieter, Florien, waar zijn jullie?" Maar er komt geen antwoord. Dan kijkt moeder aan de kapstok en ziet dat hun jasjes weg zijn. "Oh je, waar zijn die in 's hemelsnaam naar toe?"
Ze pakt haar jas en gaat naar buiten. Dan ziet ze de grote vrachtwagen bij de buren en denkt dat ze weet waar de kinderen zijn. Ze loopt naar buurman Gerrit en vraagt:
"Heb jij die twee donderstenen van mij gezien?"
Gerrit antwoordt: "Sorry, buurvrouw, ik heb die rakkers niet gezien. Als ik ze zie, stuur ik ze wel naar huis."
"Wat vreemd, ik zou ze hier verwachten. Maar ja, ik kijk wel verder." zegt moeder.
Op dat moment tikken de kinderen op het raam en zwaaien naar hun moeder. Eerst heeft mam het niet in de gaten, maar dan ziet ze de bengels.
Vlug loopt ze naar de deur "Jongens, willen jullie dit niet meer doen! Zeg het voortaan even als jullie naar buiten gaan. Ik ben mij lam geschrokken!"
Dan komt buurvrouw Betje met de chocolademelk en de koek en ziet moeder "Buurvrouw, lust je ook een beker?"
"Nou, dat is heerlijk! Maar ik ben wel een beetje boos, want ze hadden niet gezegd dat ze naar buiten gingen."
"Jongens toch, dat moeten jullie toch even zeggen. Jullie moeder was helemaal ongerust."
Pieter en Florien zijn een beetje stil. Dan zegt Pieter zachtjes: "Sorry mama, ik wil je geen verdriet doen, maar we hadden er echt niet aan gedacht. We zagen al die kerstbomen en toen wilden we gaan kijken."
Moeder ziet de bedremmelde gezichtjes en zegt: "Jullie mogen wel kijken, maar jullie moeten het gewoon even zeggen. Zullen jullie dat voortaan doen?"
"Ja mama." antwoord het tweetal.
"Zo en drink nu lekker je chocomelk op, anders wordt het koud." zegt Betje.
"Lekker, mmm, heerlijk buurvrouw!" roept Florien.
Betje en moeder kijken elkaar aan en genieten van de spontane kinderen.
De chauffeur loopt met de lege kar terug naar de vrachtwagen en buurman Gerrit loopt er achteraan. Als hij de kinderen ziet, zwaait hij. Deze zwaaien enthousiast terug. Ze gaan van raam naar raam. Zo kunnen ze vanuit de kamer zien, dat de chauffeur en buurman de bomen op de kar laden. Deze het pad oprijden, even zwaaien naar de kids en dan weer lossen. De kinderen vinden het geweldig.
Moeder en Betje krijgen een warm gevoel als ze zo naar hen kijken. Buurvrouw heeft zelf drie kinderen, die al getrouwd zijn en verder weg wonen. Ze moet denken aan toen de kinderen nog klein waren en Bram en Elsa ook altijd zo verheugd waren als de kerstbomen weer kwamen. Greet was anders, zij had daar geen oog voor en speelde met haar poppen. Betje wordt er zelfs ontroerd van als ze aan deze tijd terug denkt.
Betje wordt alweer uit haar herinneringen gehaald, want het is Florien die roept: "Buurvrouw, kijk eens wat een grote kerstboom!" als de mannen met een enorme boom van wel acht meter langs lopen.
Ook Pieter roept: "Mam, wat gaaf hè! Zo'n grote boom, maar die past toch niet in de kamer!"
Betje is er weer helemaal bij en antwoordt: "Die grote boom, die komt op het binnenplaatsje in het winkelcentrum te staan. Dan komen er ook lichtjes in en ik heb gehoord dat de mensen er kaartjes in mogen hangen met wensen voor andere mensen die het moeilijk hebben."
"Oh, ik weet wel wat ik wil wensen," zegt kleine Florien "dat jullie nog heel veel jaren kerstbomen gaan verkopen, want ik vind het zo leuk bij u."
Betje moet even een traantje wegpinken, voordat zij antwoordt: "Je krijgt een knuffel van me." Betje geeft het meisje een warme knuffel en streelt Pieter even over zijn bol.
Betje denkt: "Alleen hiervoor al, wil ik nog vele jaren kerstbomen verkopen. Dit vult mijn hart met vreugde."
Moeder kijkt met een warm gevoel naar dit schouwspel en zegt: "Jongens, genieten jullie nog maar even. Ik ga boodschappen doen en kom jullie straks wel halen."
"Fijn mam, dat we nog mogen blijven!" antwoordt Pieter.

De kinderen blijven nog een hele poos tot alle bomen uitgeladen zijn. Als dat gebeurd is, komt buurman binnen en praten de kids honderduit tegen Gerrit. Hij laat het allemaal over zich heen komen en geeft een knipoog naar zijn vrouw. Als de kinderen uitverteld zijn, komt moeder net terug: "Zo jongens, ik zie dat het werk klaar is. Zullen we dan nu maar eens naar huis gaan?"
Pieter en Florien zijn best wel moe van het hele schouwspel en gaan met moeder mee.
"Dag buurman, dag buurvrouw, het was zo leuk!" roepen ze in koor.

Wanneer vader thuiskomt, krijgt ook hij het hele verhaal te horen. Als de kinderen eindelijk zijn uitgepraat, gaan ze eten. Even later zitten de kids te knikkebollen voor de televisie. Ze zijn moe van hun kerstbomenavontuur en slapen die nacht heel snel in.

Met de deel-knop van uw browser, of met onderstaande koppelingen deelt u deze pagina via sociale media of e-mail.