Michiel

"Jeetje, wat is het warm vandaag!" roept Michiel tegen zijn vader. "Ik ga niet naar school!"
Oh jee, daar gaan we weer, denkt vader Dirk. Altijd dat gedoe met die jongen. Ik zou blij zijn als het vakantie is.
"Kom op." zegt pa. "Nog een paar daagjes dan ben je vrij."
"Moet dat echt?" vraagt Michiel met zo'n hulpeloos gezicht dat Dirk in de lach schiet.
De jongen is anders dan andere kinderen en vaak heel druk, maar hij kan ook heel lief zijn.
"Ja, nog even deze laatste daagjes. Het is toch fijn om samen met je vrienden te zijn."
"Ja, nu kunnen we nog fijn spelen. Straks zijn ze allemaal met vakantie. Maar toch ... pfff ... ik het nog steeds bloedheet! Pfff ... ja, oké, ik ga wel weer." Michiel pakt zijn spullen, stapt op zijn fiets en gaat naar school.
Vader haalt opgelucht adem. Moeder Lina is al naar haar werk en zus Paulien is naar school.
Dirk heeft middagdienst.

Tussen de middag komt Michiel boos thuis. Hij schopt tegen de stoel en gooit zijn jas op de grond.
"Wat is er?" vraagt vader.
"Kevin was jarig. Hij had chocolade uitgedeeld. Dat was erg lekker. Daarna gingen we buiten spelen. Ik wilde tikkertje, maar die jongens willen alleen nog maar met hun I-phone spelen. We moeten de hele dag al opletten. Ik wil gewoon even rennen, ontspannen. Sinds ze die I-phones hebben, zijn ze steeds daar mee bezig en dan zeuren ze ook nog dat ze moe zijn, terwijl we vroeger altijd zo speelden. Bah!"
"Ja, jongen, dat is de tijd. Wij hadden vroeger geen mobieltjes en speelden altijd buiten. Door sport en spel blijf je lekker in beweging. Maar jij moet opletten, want je weet dat je van chocolade erg druk en soms boos wordt. Je mag best iets lekkers, maar neem dan iets waar je blij van wordt en je goed bij voelt."
Dirk en Lina zijn erachter gekomen dat wanneer Michiel niet te veel snoept, gezond eet en in een rustige omgeving is, hij zelf veel rustiger is en ook minder snel boos wordt.
"Pap, weet je? Eigenlijk voel ik me veel fijner als ik niet snoep. Maar het is soms zo lekker. Als ik het niet doe is het veel minder druk in mijn hoofd."
"Ik ben blij om dat te horen, jongen. We gunnen je echt iets lekkers, maar het doet ons verdriet als jij zo druk en boos wordt. We willen je graag blij zien."
Michiel loopt naar zijn vader, kijkt hem aan en slaat plotseling zijn armen om hem heen. Zo onverwachts, dat vader ineens de tranen in zijn ogen heeft van ontroering.
"Kom hier jong!" Dirk drukt hem stevig tegen zich aan. "Als jij weet wat goed voor je is en je houdt hier rekening mee, dan komt het wel goed. En nu gaan we eten, anders moet jij weer weg en heb je nog niets gegeten."
Vader en zoon gaan aan tafel en eten een broodje.

Het is twee weken later. Michiel heeft al een week vakantie. Hij vraagt zich af wat hij zal gaan doen. Zijn vrienden zijn met vakantie en Michiel gaat volgende week pas.
Moeder Lina zegt: "Ga een stukje fietsen. Maar niet te ver. Wacht even dan krijg je een plakje perencake mee. Ga onderweg even ergens zitten, kijk eens om je heen en als je terugkomt, ben ik nieuwsgierig wat je te vertellen hebt."
Michiel doet de cake met een flesje water in zijn rugzak en pakt zijn fiets. Hij rijdt om het meer. Op een rustig plekje stapt hij van zijn fiets en gaat even in het gras liggen. Na tien minuten pakt hij zijn plakje cake en eet het lekker op. Tijdens het eten kijkt Michiel om zich heen. Op het water ziet hij een roeibootje en aan de andere kant zitten twee mannen te vissen. Als de cake op is, doet hij zijn ogen dicht.
Even later hoort hij iets. Hij opent zijn ogen en kijkt om zich heen. Verderop ziet hij wel vijf kikkers achter elkaar aan springen. Michiel staat op en loopt er zachtjes heen. Wat is dit leuk, denkt hij.
Als hij dichterbij is, gaat hij vlakbij de kikkers zitten. Hij voelt zich op zijn gemak. Na een paar minuutjes springt er een kikker zijn kant op. Eerst is Michiel nog een beetje bang, maar hij blijft toch zitten. Hij laat het beestje op zijn hand. Dit voelt best eng. Het diertje kijkt hem aan en Michiel aait hem zachtjes. De jongen voelt dat hij helemaal tot rust komt.
Als hij later thuiskomt, vertelt hij aan zijn moeder over de kikker en de rust.
Moeder glimlacht en is blij voor haar zoon.

Als ze een week later met vakantie zijn, vraagt Michiel of zijn moeder nog een plakje wortelcake heeft. Hij vindt het erg lekker, fris en blijft rustig in zijn hoofd.
Hij doet de cake in een zakje en loopt naar de vijver op de camping. Hier gaat hij in het gras zitten en kijkt om zich heen. Hij ziet vliegen, vlinders, maar ook waterlelies. Michiel vindt het heerlijk om buiten te zijn. De natuur doet hem goed en hij voelt zich prima.
Als hij weer naar de waterlelies kijkt, springt er net een kikker op. Michiel wordt er blij van. Maar er gebeurt iets bijzonders, want plotseling kijkt de kikker naar hem en het is net alsof de kikker naar hem lacht. Michiel knippert met zijn ogen: Is dit echt? Hij kijkt nog eens. Nou ja, die kikker knipoogt.
De jongen voelt zich steeds meer op zijn gemak. Nu hij weinig of geen snoep meer eet, voelt hij zich steeds beter. Ook de natuur doet hem goed. Misschien wil ik in de toekomst wel met dieren of bloemen en planten werken, denkt hij.

Als hij bij de caravan terugkomt, zegt hij tegen zijn ouders: "Ik heb liever geen snoep meer en ik wil vaker de natuur in. Van al die computerspelletjes en mobieltjes word ik gek! Buiten in de natuur voel ik me veel fijner. En nu mogen jullie niet lachen, maar net heeft een kikker naar mij geknipoogd."
Zijn ouders glimlachen. Ze zijn blij voor hun zoon en kijken hem trots aan. Vader zegt: "Je bent een geweldige vent!" en geeft hem een knuffel.
Michiel krijgt tranen in zijn ogen van ontroering. Sinds hij rustiger is, is het thuis ook veel fijner.

Met de deel-knop van uw browser, of met onderstaande koppelingen deelt u deze pagina via sociale media of e-mail.